Asanatlar "şiirden sinemaya…" 
İSMAİL OKUTAN
Kayıp Çağın Kalbinde
Çağıldayan bir şiir ırmağım ben şimdi
Akıp giderim kayıp çağın kalbinde
Kim tutacak suyumu
Kim gece yarısı çevirip sulayacak bahçesini, tarlasını
Geceleyin yıldızlar anlatmıştı bana
Yağmur yağarken ben yağmurun yardımıyla koştum yokuşlarda
Peşinden koştuğum sonsuzluk içimdeymiş meğer
Mutluluğu ararken içine sığındığım gecenin gözlerinde
Mutluluk içimdeymiş meğer
Sığarsa ruhum bir yere eğer
Yüreğime sığar deniz
Koyacak bir yer bulamadım şu kollarıma
Her bir kolum bir denize ulaşır gider
Ne zaman koşacağım yağmur altında söyleme bana
Ölümsüzlük sığındığım söylemde
Sığmadı hiçbir yere ruhum
Çığlık çığlığa koştum ölümün arkasından
Annemi alıp götürdü benden yetişemedim
Soluk soluğa koştum ırmağın peşinden
Seni alıp götürdü benden yetişemedim
Kalbimde akıyor Nil
Fırat’ın hinterlandıyım
Aka aka birikti içimde Dicle
Kalbim suladı Mezopotamya’yı
Ellerim düzeltecek Ortadoğu’yu
Kentler emrimde, devlet sığındı içime
Islık çaldı içimde bir yılan
Korkmadım mezarlık dolusu putlardan
Öptüm kıyamı alnından
İhanet etti bana duygularım
Tiril tiril titredi ruhum karşında
Sana vurulmuş dağlar
Irmaklar toplanmış gülüşünde ve kaşında
Ay susmuş bekliyor beni
Güneş doğuyor ve hiç batmıyor içimde
Yıldızlar doldu gözlerime
Kamaştırıyor gözlerimi aşkın şavkı
Kelimeler vuruyor kalbimi
Güneş vuruyor içime
Mutlu bir kelebeğin kanatlarında taşı beni göklere.
Kayıp çağın harabesi içimde bulundu
Batık duyguların meskeni içimde derinde
Tozların rüzgâr topladığı bir yerdeyim
Her bahar bir hasret düşer içime
Bir hicret alır kalbimi hüsrana götürür
Hüsran yapışır ellerime
Yıldızlar dolar gözüme
Kayıp çağ bulunur kalbimde
Bu hasreti hangi duyguya bağlasam
O acı ince sızıyla yüreğimi büyüledi
Kırıldı içimde o güzel duygular dolu avizelerin
Kırdın kalbimi ben senin evim gibi bilmiştim
Bu yolda kaç ömür yürüdüm biliyor musun?
Bu aynada kaç kez kırıldım kim bilir?
Kim bilir çağın kalbinde hangi acılar kayıptır
Ey kenti kalbime kuran kent ustası!
Aşkın evi nerededir biliyor musun?
