Asanatlar "şiirden sinemaya…" 
İSMAİL OKUTAN
Baharın Üstüne Düşmüş Leylek Tüyleri
Hüzün yağarken saçaklarıma
Gözlerimde kum fırtınası
Taze duygularla içimi genişleten çölde
Yaban gülleri açar içimde
Her gün kalbime yeni heyecanlar katar gülüşlerin
Dağlardan çağlayarak akan ırmaklar sular kalbimi
Öz bahçenin acıkmış ağaçlarını besler
Yüreğime dikili sevgi çiçekleri
Sen zemheri soğukların ortasında baharın sıcaklığı
Zifiri karanlıklarda dağ gibi duran anaların göz aydınlığı
Ben sıradağların ardında unutulmuş garip bir yolcuyum
Gecenin soğuğunda üşüyen serçeler gibi titriyorum
Açık zarfla gönderilmiş bir asker mektubu gibi
Zamanın tenhalarında aç bırakılmış çocuklar
Öksüz bırakılmış halkımın düğünüyüm
Unutulmuş köylerde yalnız kalmış ninelerin ülfeti
Sevdasına ağıt yakan bir gencin külfetiyim
Ben kayaların dibinde bitmiş bir çoban çiçeğiyim
Her güne bir ağıt yakan kadınların yanık sesiyim
Dağları titreten bir mazlumun feryadı
Evladını kaybeden bir annenin figanı çıkar göğsümden
Çorak toprakları sıla kokusu ile doldurur karanfillerim
Dağlarda, ovalarda yankılanır garip sesler
Bugün her dem taze kalan hüzünlü bir gündeyim
Ayaklarını suda serinleten çilekeş bir iğdeyim
Yanık türkülerle yüreğimi yakar sıcak bir meltem
Eli böğründe vuslatı bekleyen kimselerin koynunda çıkmaz elem
Âşıkların gözyaşı ile durmadan coşup akar pınarlar
Papatyalar ciğerlerime doldurur baharı
Çatlamış toprakta hayata tutunan bir iğde gibi
Baharın üstüne düşmüş leylek tüyleri
Tenhalarda aç bırakılmış zamanlar
Her dem ölümcül ayrılıklarla dolaşır yeryüzünde
