Asanatlar "şiirden sinemaya…" 
İSMAİL OKUTAN
Köhnemiş Çağın Küflü Zamanları
Ölürsem, biliyorum ilkin kuşların haberi olur
Kırlangıçlar süzülür ardımdan
Kuşkonmaz dağlarda solmuş çiçekler duyar ölüm haberimi
Sahipsizlerin ve ezilmişlerin bükülmüş boynu kırar kalbimi
Mazlumların ve masumların içli ağlayışları akar izimden
Gecikmiş hasretlerde öksüz kalmış bir ayrılık gelir peşimden
Kanamalı bir ağlayışla ağlar bana kınalı kuzular
Susuz kalınca arar beni yalnız ağaçlar
Yalnız sessiz vadiler özler beni
Gözleri ağlamaktan şişmiş analar arar bakışlarımı
Yağmuru bekleyen toprak yatak olur bana
Belki beyaz bulutlar gölge yapar üzerime
Ekmek arası hüzündü sabah akşam benim öğünüm
Karnım doymadı hiç kahır karası acılara
Başka bir şey bırakmadım size, aşk ve mücadeleden başka
Hüzün günüdür benim günüm bundan böyle
Yaşamın kıyısında kaldım hep
Hep acı kahve günlerinde tükettiğim nefes
Acılara nasıl eşlik etiğimi bilir herkes
Köhnemiş çağın küflü zamanlarında
Çürümüş kentlerin karanlık odalarında
Sırların ardında yaşadım sırlara abanarak
Kök saldığım mücadele toprağında filiz verir ruhum
Miras kalmaz benden kimseye dirençten başka
Döndüğüm seferlerden bir zafer kalır belki payınıza
Gökte yalnız uçan üzgün serçeler kalır ardımda
Öksüz bıraktığım bahçelerden kırgın fidanlar kalır belki
Belki özgür bıraktığım çölden, bir sefer tası düşer payınıza
Benim payıma düşen ötelerde küçücük bir rıza olsun yeter
En sevgilinin yanında küçücük bir köşe yeter bana
Ölürsem biliyorum ilkin kuşların haberi olur
Gözlerine mil çekilmiş gecede yıldızlar duyar
Çilelerine sarılıp ısındığım ey üzgün mülteciler
Gözlerinin rengini sürme yaptım gözlerime
Gök gözlü mahzun bakışlı çocuklar özler beni
İncecik parmaklarında kan kokulu kentler çağırır beni
Tatlı tebessümlerime sığınmış öksüz kalpler yanar bana
Kıyısında oturup serinlendiğim hırçın ırmaklar sular toprağımı
Bir anne kaç kere ölür bilemedim
Benden önce öldü annem
Peki, ben kaç kere öldüm
Bu kara kuru, bu karanlık mahzende yaktığım ışıklar
Aydınlatsın sonsuzlukta yolumu yeter bana
Fırtınalara yön veren kelebekler yön versin benim ruhuma
Ben ölürsem kahraman bir ölümle ölmeliyim
Bunu istiyordu benden süper kahramanın annem
Köhnemiş Çağın Küflü Zamanları
