Hayat Feryatları XII

NECATİ SARICA Hayat Feryatları XII

NECATİ SARICA
Hayat Feryatları XII
 
Hüzün dolu bir gülümseme
çok yaklaşmış yüzüme
gelip otursaydı misafir olsa bile
hüzün dolu bu gülümseme
ne kadar çok yakışırdı yüzüme.
 
 
Deli bir kadın söyledi bunu bana;
meydan okuyormuşum
vicdanımla tüm vicdansızlara.
 
 
Işıklar söner ışıklar yanardı
şehirler hep bir acıdan biter
bir acıdan başlardı
 
 
Kimi zaman uzakların yakınında olursun
kimi zaman yakınların çok uzaklarında
kendinden kaçmak istersin 
gittiğin her yerde yine sen durursun karşında.
 
 
Karıncanın kırılan ayağından dökülen hıçkırıklarla
ağladıklarım geliyor aklıma
Ağladıkça aklımın kanı karışıyor gözyaşlarıma.
 

 
Ölümcül bir nefesle gizli bir gerçek çektim içime
şiir olsun diye değil
yıldızlar yanıyordu içimde.
 
 
Seher vaktinin feryadıdır ve söylenmiştir
içimde suskun bir fırtınayla
gözlerimle söylenmiştir acı dolu gözyaşlarıyla

 
Güneşli yollarım yok benim
hep yağmurlu hep fırtına
sırılsıklam oluyorum ve üşüyorum fırtınalar altında
 
 
Anlık duygularla
şu an kendimle konuşuyorum
kendime o kadar ağır olmuşum ki
üşüyen bir köpeğin kalbine bile sığınmak istiyorum.
 
 
Her gün acıyla yırtıp atılırken yaprakları takviminden
içinde fırtınalı denizler gizleyen
gözlerimin yağmurla konuştuğu
sözlerin kahramanıyım ben
 
 
 
 

BIR YORUM YAZIN

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir