İçimizde Kalanı Gördüğümüz

NECATİ SARICA
İçimizde Kalanı Gördüğümüz
 
Biz bu şehrin tüten bacalarıyız deyişiyle annemin
ölüm insanın aynasıdır deyişiyle
büyüdük işte öylesine
büyüdük ve hiç yer kalmadı kendimize
 
Kenevir kokulu bir sokak başında
beklediğimiz gün kararmış da bilemediğimiz
kızların kırmızı rujdan ibaret olduğu
salkım salkım kızların diz kapaklarından vurulduğu
avare bir ölümün peşinde
beyhudelik boy veriyor dediğimiz
mütemadiyen çingene pembesi bir ruj çiğnediğimiz
 
Günlerin tadı kalmamış
bizim ise adımız yok
içimizde büyüdüğümüze bir ses
 
Kem göz ve kemreler dökülsün diye
her yanımızda göz yangını
içimizde kalanı gördüğümüz
annemin ölümü
babamın ölümü
oğulların günahımdan çekinsin diye
is ve kurum taşırdığım kendi içime
göz bebeklerimden bile seçemesinler diye
acıyı bir ömürlük taşıdığım kendi içimde
çocuklarım bilmesin tanımasın diye
bir ömürlük yaşadığım bitene kadar
bilinmeze karıştığımı
gözüm sende demesinler diye
cennetten kuşlar gibi havalansın diye çocuklarım
ölüm gelip kapıyı çaldığında
saatlerin duracağı bir yer olsun diye tabutum
ve zamanın içinden geçip giderken ben
mezarımın taşına doğru savrulup solduğum
 
 

BIR YORUM YAZIN

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir