Hayat Feryatları IX

NECATİ SARICA Hayat Feryatları IX

NECATİ SARICA
Hayat Feryatları IX
 
Şu an üşüyorum
iyiyi ve kötüyü bilmenin çıplaklığında
üşüyorum
uçurumlardan zirvelere
zirvelerden uçurumlara düşüyorum
üşüyorum.
 
 
Ben çocukken evimizde elektrik ve su yoktu
lüks lamba ve mum ışığında
mahalle çeşmesinden su taşırdık güğümlerle
çocuk avuçlarımda nasırlarla.
 
 
Şu an
sadece ben varım
ve benim şu onulmaz yalnızlığım
geceye karşı oturmuşum bir türkü dilimde
Sadece ben varım
ve benim şu onulmaz anlamsızlığım.
 
 
Kirpiklerimde çırpınan gözyaşlarıma iyi bakın
çok derinlerden ağlamışım
senelerce kuralsız yaşamaktan
çok derin yaralanmışım.
 
 
Bir gün gelip öleceğimi asla unutamıyorum
her günümde
ölümün alnına dayayıp alnımı
ölesiye yaşıyorum.
 
 
İnsan hep aynı seveceğini sanıyor
ama gittikçe daha çok seviyor
sonra en büyük sevgiler bile ücralarda soluyor.
 
 
Anlık duygularla
şu an kendimle konuşuyorum
kendime o kadar ağır olmuşum ki
üşüyen bir köpeğin kalbine bile sığınmak istiyorum.
 
 
 

BIR YORUM YAZIN

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir