Babalar Kızlarını Bir Başka Sever

Babalar, kızlarını bir başka sever. İlk doğduğunda, ilk gülüşünde, ilk yürüyüşünde, ilk tutuşunda elini, gönülden gönüle, yürekten yüreğe, içsel güdüleriyle bağlanırsın sımsıkıca…

Üşüdüğünde, korktuğunda sokulduğun, sıcakta gölgen, sevincine dost… Bir dağdır arkanda baban ve sen o dağın nazlı çiçeği. Gelinciği…

Babalar, kızlarını bir başka sever. Küçüktüm yanındaydım, dizinin dibinde… Sığınağımda. Toplaşırdık hepimiz bir sofranın başında… Aynı tabaklara uzanırdık, aynı bardaktan suyumuzu içerdik ve aynı bakışırdık, hiç üşümezdim o zaman… Sıcacıktı her yanım, yüreğim sıcaktı, ellerim ellerinde sıcaktı. Ve sonrası baba ;ve sonrası ben, hep üşüdüm uzağında…

Babalar, kızlarını bir başka sever. Aklıma ilk ayrılışım geldi.Hani Van’a ilk bırakışın.Birlikte gittiğimiz çay bahçesinde, tomurcuk kokulu kıtlama çaylarımızı içerken,akıttığımız göz yaşlarımızı birbirimizden saklayışımız geldi .Çay getiren garsonun ağlaşan bu baba-kıza tuhaf tuhaf bakışı..Ve sonrası yediğimiz yemekte lokmaların boğazımıza dizilişi,bir yumruğun gelip göğsümüzü sıkıştırması… Ve cama dayanmış bir yüz dudakları titrek, el sallayan bir el dudakları titrek… Bu vedayı unutmak mümkün değildi. Hiç ağlamayan babam benim için göz yaşı döküyordu…

Babalar, kızlarını bir başka sever. Ben onun gelincik çiçeğiydim. O benim dağımdı. Rüzgâra kızardı beni hırpaladığı için. Sağanak yağmurlara, vakitsiz güneşe…  Zarar veren her şeye… Narindi çiçeği en ufak rüzgârda yağmurda dağılırdı, yaprakları dökülürdü, solardı. Bir babalar kıyamazdı kızlarına, bir babalar…

Sonra, sonrası mı? Hep öyle bir dağ ararsın, nazlanmayı ararsın, güveni ararsın, dizinde yatabileceğin, omzunda ağlayabileceğin. Kızdığında bağırabileceğin, haykırabileceğin… Dizin kanadığında sarabileceğin,yüreğin acıdığında, ta yüreğinden öpülebileceğin bir dağ!!!

Ve anlarsın,

Babalar kızlarını bir başka sever. Gelincik çiçeği sadece o dağda hayat bulur, toprağından kopardığın gün ölür.