Asanatlar "şiirden sinemaya…" 
İSMAİL OKUTAN
Şimdi Hüzün Uykusundayım
Ben bilirim ki kara topraklar
Kara sevdaya mayalanmış
Ben ise sana sevdalanmışım ey yâr!
Yalnızca seni bilirim bu yalnızlıkta
Hep sen çekiyorsun acıyı karanlıkta
İçinde ağıtlar…
Yüzüm bulutlara, hüzün yüzüme bakar
Size küstüm ey dağlar
Her şey örselenmiş zulmün örsünde
Senden öte ne var?
Bu çilehanede içim dışım çile
Kaderim mahşeri kalabalıkta yalnızlık
Altın tasta bana sunulan zehir
Sokaklar kusmuk dolu asfalt
Yabancı duygular istila etmiş kalpleri
Hayatı ararsan buralarda
İğfal edilmiş
Yırtılmış çocuklar
Savruluyor etrafa…
Dizlerimi titreten senin fermanın
Alevden bir kor gibi yakıcı
Ateşlemiş savaşın fitilini
Dağlar ki hep sana ağlar
Ve ırmaklar gelir yas bağlar
Gözyaşı doldurur barajları
Afrika acıkmış güneşe
Asya kuytu bir köşede
Avrupa çıldırmış, aklı dışarda
Ortadoğu başı dumanlı
Semada alevler, çığlıklar
Karadeniz içimde fırtına
Zaman içimde tutuyor hasretini
Ay parlatıyor sevdanı ey yar!
Bende kalmadı bir resmin?
Duyguların içimde yetim
Kalbim perişan…
Yorgun bir zamanı ağırlıyorum
Temiz kalpli ağlamalarla
Sevgimi gülkurusu renge boyadın gittin
Şimdi hüzün uykusundayım, uyanamıyorum
İçinde bir kâbus gibi durduğum şehir
Sara nöbeti geçiriyor içimde
En acı hüzünleri işliyor kalbime
Avuçlarımda söndürdüm sevdanın ateşini…
