Asanatlar "şiirden sinemaya" 
SELAHATTİN YILDIZ
Taşları Yontmak
“Yürümeye devam et yol insanı terbiye eder”
Kafamda bir tuhaflık. İçindeki labirentte fareler geziniyor hiç susmayan seslerle. Bazen de taşların birbirine vurduğu gibi sesler geliyor. Şimdi nasıl söylesem bilmiyorum. Ama bir yerden başlamak gerek. Derin bir kuyu ve içine salınan bir ip düşünün. İp bir şeyleri çekip çıkarmak istiyor aslında. Fakat çıkartmak istediği şey başka bir kuyuda. Eyvah eyvah. Ne büyük talihsizlik değil mi? Bence de öyle.
İp zamanı çekip çıkarabilir mi? Bence de çıkaramaz. İçinizdeki boşluğu düşünsenize bir. Çıkmayı arzu eden ne çok şey var oradan. Fakat sen hiçbirine dokunamıyorsun. Yanlış kuyuya salınmış ip gibi hisler. Kim bilir çıkmamak üzere atılan şeylerdir çıkarmak için sarf edilen gayret. Peki insan neleri çıkarmamak üzere atar içine? Sanırım biraz zor bir soru oldu. Aramızda kalsın ben de zorlandım bu soruya. Demek ki bazen kişi kendine bile içinden çıkılmaz sorular sorabiliyor. Aslında sormalı da.
Öyleyse yazının ortasında tekrar edelim
“Yürümeye devam et yol insanı terbiye eder”
İnsan onca kalabalığın arasında bazen çölde gibi hisseder kendini. Peki neden? Çünkü kalabalıklar içinde değildir aradığı. Peki insan neyi arar? İnsan kendini arar. Her çıkığı yolculukta kaybettiklerini. Kalabalıklar arasında kaybedilmiştir benlik. Bulabilir mi peki? Yalnız kalmak kaydıyla bulabilir. Yöntemi ise kendisine en ağır soruları sorup en acımasız şekilde eleştirebilmesidir. İpi kuyuya attığında ciğerlerini kemire kemire çekebilmeli geri. Kendini sarsmayı başarmalı. Yoksa başkalarının sarsmalarına maruz kalınır.
İçine doldurduğun taşları sen biliyorsun. Hangisinin hangi duvara geri konulmasını bilen de sensin. Çünkü o taşları söküp içine atan sensin. O taşları yontmak gerek. Çünkü o taşlar yontulmadan atıldı içine. Bütün ağırlığı da o yüzden. İnsan gün gelir öyle ağırlaşır ki kendini taşıyamaz. Kendimizi taşıyıp daha ileri daha güzel yürümek istiyorsak taşları yontarak duvara koymak gerek. Kalan yolu öyle yürümek gerek…
Başta ve ortada dediğimiz gibi sonda da diyelim.
“Yürümeye devam et yol insanı terbiye eder”
