Asanatlar "şiirden sinemaya" 
İSMAİL OKUTAN
Bakma Sen Öyle Kurumuş Bedenime
Bakma sen öyle kemikleri çıkmış, kurumuş bedenime
Bakma sen öyle benzi beti sararmış kara kuru yüzüme
Ben bir kuşanabilsem Âdem’den gelme soyumu
Barajları yıkıp bir salsam ırmaklarımı, suyumu
Bütün kıtalar, denizler ve okyanuslar benim olur
Benim olur rengârenk çiçekler
Benim olur mavi gökler ve harika göller
Duvarları yıkıp bir salsam okyanuslarımı
Yepyeni ormanlar büyütür içimde çöller
Bakma sen öyle kemikleri çıkmış, kurumuş bedenime
Kalbimi deldiler, boşaldı duygularım, gamsız bir adamım
Ağaçlarımı kestiler, kayıp bir vahayım ben şimdi.
Kara kuru bedenimi vurdu avcılar, şimdi ağıtsız bir ölüyüm
İçim dışım kavga doldu, herkes böyle tanır beni
Sevdan ile tutuşan bir yunus kabul et beni
Canımı yaktılar, etrafım cinayet kokuyor
Çağdaş bir Yusuf’um ben, kardeşlerim ihanet kokuyor
Bakma sen öyle kara kuru yüzüme
Zulüm dolu dünyadan kaçıp kalbine yaptım göçümü
Özgür sulara kaçıp sana açtım gözümü
Kalbimi ezilmişlikten kurtaracak kim var?
Ey Zümrüdüanka’m, boşalmış kalbimi doldur ey yar
Bendim, gemiyi durduran yüzü kara kuru adam, günahkâr
Yunus’un içinde bir Yunus kabul et beni…
