Kendinde Uzaklaşma Coşumcusu

HAYRETTİN TAYLAN
Kendinde Uzaklaşma Coşumcusu
 
gülün kolonisinde yaşayan bülbülüm
içimizdeki kokularda başlıyor, yaşamak ve sevmek
bütün paftalarda aynı bakışın, bakış açısında demlenir celâlim
tahrir’de tahrip tankların vicdanı altında, kendimize koşmak cürümüyüm
halep’te mağlup edilmiş çocuk gülüşlerinin sancısıyım
musul’da ağlatılmış kardeşliğin yurtsama diliyim
on beş temmuz ruhunun filiziyim hira ve osmanî bağımla
ben’de çok ben var şehrinaz
 
2…
duruş ve duruşma imecesiyle atılır, tarihsel imzam
u’nutkumuzun direncinde yazılır, alınsal yürüyüşüm
kısırlaştırılmış ayrılığın geçmişinde, gönül dilimde doğar hasret
berrak zamanları öpüyor, kavuşul özlemleri
çatışma yılkıları koşar, insanlığını kaybediş düzlüklerinde
benlik dergâhında güvercinler uçuşur aynı vakilerimde
hoyrat korkular siner, puslu anlamlarda aynı hitaplarla
penguenlerin ağladığı kıyılarımda, demlenir ilk bakışın
ben’de çok ben var, hep sevmeler var şehrinaz
 
3…
örsel öçler kesiyor, takva çınarlarını
ıslak bir duruşun takviminden dökülüyor duruşma
kendinden uzaklaşma göçlerinde yeniliyor uğraşma
düşünüş sandallarında kaybolur, öz’ün yunusları
iç çekişlerin bulutlarında saklanır, ağlak vicdan
hicaz bir umuda sargılı anadolu’nun dolu yüreğiyim
ben’de çok ben var, hep beklemeler bakî’siyim şehrinaz
 
4…
 ters yüz edilmiş yadsının gölgesinde üşür, bilinçaltı kutbum
verileri kirli geleceğin eleğinden geçer, nefsim
hak mağduru bülbülün sessizliğinde küllenir, sevda gülüm
kıyamın ensesinde pişer, vicdani kıyım
bin yıllık duruş ve duruşma güneşimde uyanır, yeniden varoluş
ben’de çok ben var, hep uyanışlar seyyahıyım şehrinaz
 
 
 

BIR YORUM YAZIN

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir