Asanatlar "şiirden sinemaya…" 
HAYRETTİN TAYLAN
Yakarış Bengeseli
sitem d’okudum, gülümser yüzlü k’ilim yerine
s’istemin uçurumlarından geçti, nefsimin tilkileri
kendime yenik düştüğüm laik coğrafyadayım
yırtmaçlı eteğin, etik kadar önemi yok
bıktırıcı tekrirlerde yorucu demlerde demleniyor umarsızlığım
barışık değilim seküler sülüklerle
alışık değilim küresel sülüklerin can ve kan oyunlarına
afrika’da, yemen’de, ortadoğu’da aç bir bebek ölüyor
topaç dönüyor
dünya dönüyor
insanlık dönmüyor
kim döndürüyor şehrinaz
yüzlerce güzel doluşuyor yaralı yüreğimin pırtıklarında
ertesi yarım ve yârim sızılarda yaşayamadıklarımızın berrağı yansır
özet geçiyor bir belki
belki gelirsin…
umudun seher bülbülü okuyor yakarışlarımı
milyon yıldır ağlıyorsun, yağmuru sevişim bundan
damlıyor yüreğimde güller, günler, dünler, en çok da yarınlarımız
eğilmiş, eğitilmiş, ezmesi güzel sözcüklerin dimağında varışımız
saflığımla saf tutmuş güzel sevmenin duasında açılıyor kabul barajımız
yarın aydınlık
sevmek insanı aydın bırakır şehrinaz
yoruldum, kendimden kendime giderken sana yürümekten
yoruldum, susamış suları son sözlerinle sulamaktan
yoruldum, kusurun küsuratlarıyla hayatın tınılarını toplamaktan
yoruldum, utkun ve suskun volkanın ağzındaki hâl kırıklığından
yoruldum, boşluğu dolduran kelam ve kayıp olmaktan
yoruldum, soyunuk soyutların cazip anlamlarından
yoruldum, sesime kavuşamayan hasretin çok sesli direnişinden
yoruldum, beni yok sayan uzakların yakınlaşma yolculuğundan
yoruldum ,suya dönüşüyorum
sevmek, akmaktır Şehrinaz
insan,öpücük toprağıdır, nefsi öpüşlerle çamurlaşır şehrinaz
yoruldum, çamur içinde, hamur içinde, hamlık içinde kendimden
yoruldum, aşk’a dönüyorum dün doğmuş bebek gibi
yoruldum, kısmetime uğruyorum varmışlığın teslimiyetinde
yoruldum, aşk ve insanlık meridyeninde saat hep seni geçerken
yoruldum, sevmek ve vicdan atlasında gözlerinin renginde erirken
Yakarış Bengeseli
