Asanatlar "şiirden sinemaya…" 
MEHMET BAŞ
Mahşerin Yollarında
televizyon siyah beyaz olduktan sonra
filmler renkli olsa ne yazar
uyuşturulmuş ruhların sallandığı beşikler
kenevir tarlalarından ışıklı caddelere kurulurken
hayat ki seyrettiğimiz renkli bir yalan değil mi
bir kabe gibi dönüp durduğumuz otobüs duraklarında
kaç kapı eşiğini aşındırıp gelmiş ayaklarla
ihanet bir kuzgun gibi konarken söğüt dallarına
yan yana gelmemiş kelimelerin sırdaşlığında şair
özgür olduğunu hissedene kadar koşarken
yine tütünü bitmiş bu efkâr dağılmaz böyle
sigarası birinci kendisi hep sonuncu nedense
bir türkünün eteklerinden tutunup ağlarken
her rolde oynatır bu rejisör seni
belki bir tabutun içinde ölü bile olursun
topaç gibi dönüp dururken yalancı dünya
kağıtlar kalbimin mektubunu taşıyabilir mi
ölüm şerbet dökülmüş kadife bir yastık mı
yok mu semtinizde insaf edin söyleyin
sürmeli gözlerin açtığı yarayı kapatacak bir merhem
sabah namazının sünnetinde bırakmışım kalbimi
hesaba inanmışım bir süt gibi inanmışım
tevhidin nakışları alnımın tam ortasına işlenmiş
hem sizin oyuncağınız değil kalbim bu mitolojide
bayramlık elbiseleriyle geldi yine ayrılık günü
matemli yüreklerin içinden gelip geçti trenler
aşk bir istasyondu sabrımın tenhalarında
bulutsuz yağmurların dudaklarından dökülen
bir ayet gibi yazılmıştı kalbime sözler
benimle aynı hamurdan yoğrulmuş kerpiç evlerde
her yağmur sonrasında bir taş gibi susarken
evcilik oynayan çocukların arasından geçtim
bir çocuk anne gibi avutuyordu zamanı
ağladığımı sakladım gülümseyen dudaklarla
içimin kumbarasına birikmiş gözyaşlarıyla
satın alınmış hüzünler vardı elimin altında
azrail’le karşılaşacağım güne hazır değildim
kalbim delicesine kanat çırpan bir kuş gibiydi
kapımın önünde bembeyaz bir attı ölüm
ecelin kamçısı değince şaha kalkan
ben sonra öldüm ıssız denizler köpürmedi
bir adam boyu kazdılar toprağı gövdem gibi
saklambaç oynamıyorduk ebe değildim
dört nala giderken mahşerin yollarında
söyle kim sobeledi üşüyen ellerimi
