Asanatlar "şiirden sinemaya" 
SÜNDÜS ARSLAN AKÇA
Ne Bilsin Öğretmenler
daha gidilecek yerler
dokunulacak gönüller var
kerpiç duvarların arasında
kocaman gülüşlü
bir o kadar ürkek
minik yürekler…
bilmediniz!
daha kayıtsız kalabalıklara
yazılmamış şiirler var
söylenmemiş sözler
sağır vicdanlara…
bilmediniz!
aşkla aşılan tozlu yollarda
geçen bir ömür
daha kömür karası gözlere
biçilecek yıllar var
nasıl bilir ki
buz tutmuş elleri
nefesiyle ısıtmayan
nasıl bilsin ki
tenekeden bir sobanın başında
çorap kurutmayan
sevgiyle filizlenen çiçekleri
merhametle sulayanlar
rengârenk çiçeklere dönüştürür
çorak toprağı
bilmediniz!
daha gidilecek yerler var
dokunulacak yürekler
türküler var daha söylenecek
" dağ başını duman almış
gümüş dere durmaz akar"
dört bir yanı çınlatan
incinmiş nağmeler
emeğin ödülüydü bize
büyüklerce
bir güne mahsus
süslü sözlere beleyip
ardından
haysiyeti beş paralık edilmek
ne bilsin öğretmenler!
anmayın bir daha adımızı
bir güne sıkışmış
samimiyetsiz sözlere
tok karnımız
incitmeyin yeter
çocuk yanımızı
düşlerimiz vardı
çaldınız
yerle yeksan kıldınız azimle yürüdüğümüz yolları
emekten kalan
''yata yata maaş almanın''
hayal kırıklığına sardınız sonra
ve içinizden burun kıvırmalar bıraktınız satırlarıma
uykusuz gecelerden bihaber
vebalin kamburu vardı sırtımızda
bilmediniz! …
oysa bilirdi o
dibi tutmuş düzenin
dört bir yanı angarya
bilirdi ve yutardı çoğunu
lakin büyürdü gözünde
gelecek endişesi
bükerdi boynunu
her seferinde
içten içe yanar ya
bilirdi
kelepçeli kafalara
tutuklu yürek lazımdı
davulun sesi hoş gelirdi uzaktan
ve uykusuz geceler saklardı
kör kuyularda bizi
bilirdi
siz bilmediniz!
kötülükle yoktu işimiz
sevgiden yana
vurur kalbimiz
çiçeklenince gönül bahçesi
diner ağrımız
dört mevsim, renk renk açan
çocuklar
çocuklarımız…
derken
ıslanır yanaklarımız
bilmediniz! …
diz çöktürdü emek
boş ver dedi incinme
uç uçabildiğin kadar
göğün yüzünde
rüzgâra bırak kendini
taşısın seni binlerce yüreğe
emeğin ödülüydü
ölümsüzlük
avuçlarında dua saklı çocukların
gözlerinden öp
geçer
