LEYLA KARATAŞ
Turuncu Bahardayım
Uyurum gülüşüne dedi adam
Saçımın telindeki kuş
Kadınım…
Sustuk
Tülden öpüşüne kandığım çiçek yanında su
Kirpiklerimdeki uyku
Titrek mavi ateşim
Yangınım
Kuşlar göçtü memleketimden
Yitirdik mi sesi
Sular bir garip yeşil
Yokluğun aklımda
Bir de babam
en arsızından rüzgâr daldı odama
Güzüme açık canımdan
Özlemim
Aşkı örttü lacivert
Duruldu ay kucağında
Bir başka mavi oldu sabah
Döküldüm
Bekleyen çocuklarıma
En yalnız ağaç nerde
Sustuk
Sustalısını kaybeden öfken sığındı perdelerine
Bekleşir dilde bal
Dalımda ıhlamur tabağımda aşk…
Turuncu bahardayım
Meftunum gülüşüne
Saçımın telindeki dokunuş…