Sisler İçinde Ya da 7. Sahne

NECATİ SARICA
Sisler İçinde Ya da 7. Sahne
 
Tanrım; kitapçı benim için ironik demi. Ben ise kendimi balkonist olarak tanımlamayı yeğliyorum. Bir balkondan bakıyorum hayata ve kimi zaman perdeleri kapatıyorum ve hayat kalmıyor. Balkon ve ben. Bende bir balkon ve balkonda bir ben. Yağmurun yağması ne hoş diyorum yağdıysa eğer. Yağmurların yağması yaz bahçelerinde, bir salkımda, bir hüzün tanesinde. Ve bu balkon zannedersem beni tüketir ve zannedersem ben bu balkonu tüketirim. Sonrası pür melal, pür boşluk. Son durak som bir durak. Ben de Menzil'e giderim balkonist tavırlarımı köpeklere yedirip!… Menzil son durak Menzil; yanılmaların ve yakılmaların beldesi.
 
(Boş bir vaktimde şairin kahraman olarak portresini yer altına indiriyorum. Korkutucu bir başlangıçla tam bin yıllar öncesine dönüyorum. Bin yıllarca uyudum ve içimde birikti ayin derken ilk ses nice uyurdun uyanmaz mısın dediğinde Yahya diye seslenen sesle dirildiğinde.)
 
7. SAHNE:
 
Yahya diyorum ben vaftizci Yahya
Tam da o anda derinlikler yırtılan bir heybenin iç sesinden neler varsa getirmek adına inceldikçe incelen sırtıma hesapsız yüklerken
Tam da o anda namlular demirler şakaklarımda erirken
Doktor diyorum doktor tut ellerimden gidiyorum
Derinliklerden gelen bir keder çekiyor ellerimi
Derinliklerden gelen bir kader çekiyor ellerimi
Ah doktor koru beni
Doktor beni kurtar
Sisler içinde ve hastayım vurdukça akineton isimleri
Koru beni yüzüme tüküren cesetlerimden
Memeleriyle süt vermeyen kadın vahşetinden
Bu soğuk namluların bedenime değdiği her yerinden
Ateşim fışkırıyor damarlarımdan
Kanım fışkırıyor damarlarımdan
Kerpetenler ayak izlerimden tutuyor bedenimi
Ayak izlerimi aç köpekler kemiriyor
Durduğum yerde duramıyorum
Parmak uçlarımda biriken ölüm
Beni hergün başka bir yüzle öldürüyor
Ölüyorum doktor ölüyorum yüzüme tükürürken çürümüş cesetlerim
Mezarımda dikili taşlarım çığlık çığlığa beni çağırıyor
Kurtar beni doktor bu taklit hüzünlerden
Tanrılardan ve sahte isyanlardan
Bak doktor bana bakıyor gece ve haydi diyor haydi paramparça olma vaktidir
Doktor içim üşüyor karlar hep üstüme üstüme yağıyor
Söyle doktor gözlerini üstüme üstüme dökmesin bu gece
Öfke, kin ve yasla bakmasın içime içime
Doktor kelimelerim yetmedi yetişmedi yetişemedi bir kadına
Kollarımı kesip attığım ping pong masasında
Yorgunum doktor kederdeyim, bilemediğim bir kaderdeyim
Ah doktor ah yaralı günler benim günlerim kendi günlerime kendim yetişemedim
 
_______________________________
necatisarca@gmail.com
 
 

BIR YORUM YAZIN

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir