Asanatlar "şiirden sinemaya…" 
HÜSEYİN KAYA
Ezcümle 17 / Vasat; İnsan Olmanın Ölçüsü
Vasat; insan kalabilmenin biricik ölçüsüdür.
Güneşin doğumu her sabah ve akşamında batışı.
Bulutun yükünü bıraktığı andaki hali.
Her ağırlığın yeryüzüne kavuşması.
Ayın zamanı doğurması ve yıldızların yolumuzu buldurması.
Bir tohumun yemyeşil saçlarıyla toprağın üzerine çıkışı.
Bir annenin çocuğunu emzirmesi.
Babanın saçlarımızı okşayan eli.
Sevgilinin kalbimizi hareketlendirmesi.
Eşlerin birbirinde sükûna ermeleri.
Bir dostun sarsılmaz sadakati.
Azla yetinenin huzuru.
Çoğu dağıtanın mutluluğu.
Bütün bunları idrak etmenin soyluluğu.
Ve her şeyin sahibine mecbur bırakan bu dengenin sonsuz özgürlüğü.
Muhteşem değil mi?
Mucize gerçekten böyle olmaz mı?
İşte “denge” diyerek aklettiğimiz,
“uyum” diye hissettiğimiz,
ifrat ve tefrit diye iki aşırılık arasında ölçüp biçtiğimiz,
“vasat”, insan olmanın ve öyle yaşayabilmenin biricik ölçüsüdür.
