Asanatlar "şiirden sinemaya…" 
TÜRKAN EMRE
Çocuğum Ben
Yurduna uzak düşmüş bir şairin
Sesiyle çağır beni
Bulurum seni
Felekleri çınlatan ezan seslerinde
Saklı hüzünlerim
Bombalandı ve sahillerde ölü bulundu
Mülteci çocukluğum
Bazen Suriye’de bazen Arakan’da
Ağıtlar yaktı annem
Gözü kulağı dili körler üzüldü
Acıdı açlığıma
Kerbelâ’da Hüseyin ettiler
Bazen bu da geçer dediler
Kurtarmaya çalışmadan oyunlarımı
Parçalandı bedenim
Bazen kirletti masumiyetimi kem eller
Yine de bunca zulüm altında çocuktum ben
Kalbi hiç öpülmeden boyumca
Çocuklarım oldu
Zifir saçlarım kalem
Kan damlayan sızılarım şiir oldu
Okuyun beni çocuğum ben
