Asanatlar "şiirden sinemaya…" 
ZEYNEP SEYYAH AK
Ya Kalbî Selâm!
Sevdaya aşinadır her zorunluluk bildiklerim yanıldıklarımın ceremesi
Kusursuz ölümler başlar irademde sana dönük yüz ile
Bilirim suskunluğun perdeleri arkasında konuşmayı seninle
Lakin terki gerekir içteki çürümelerimin aşka zorunluluk bunu gerektirir pîrim!..
Evrensel ve ebediyet lezzeti içinde kendi ağırlıklarımızdan irkilmeksizin ve kendimizden uzak kaldığımız anlar, köşeye sıkışınca, iğnesiyle zehirlenen bir böcek gibi kalıyoruz demem o ki, bize, gönle, panzehir gerek…
Kendime çokça tekrarladığım şu mısralar ile telkin ediyorum çoğu zaman ama nereye kadar!? samimiyeti ayaklarına dolandıran biz değil miyiz? "Bana seni gerek seni" Ah! "Ara ki, bulasın! "…
Kendi içimizin seyrû seferine ırak düşmemizin ahı nice!…
Düşün ki kendi çevresinde ehlileşmiş irfan sofralarından lezzet almış biri.
Asla olumsuz bir yaşam tarzına rastlayamazsınız gönlü teskin etmenin en iyi yolu dost dizinde demlenmektir…
İkram her sözü o açılmaz dediğimiz kapıların anahtarı.
Gönül ikramı diye bir şey var ki, onun tarifi asla mümkün değildir beden kendi ekseninde döner ancak.
Hep ihtişam, hep şaşalar kemirir ruhu… Bent olur anlamsızlıklarımıza bu savruluş kendinden…
Nurdan pencereler açan sonsuzluk, bir topaç gibi dönüverir “aşkın içindeki sır içinde".
İnsana hayret içinse bu gözler, o'nun şevkiyle aslolan istediği asiliğe doğru ilerlemek zahmetini rahmet olarak idrak etmeli.
Bizim kendimize verdiğimiz amaçsız zahmetlerin içinde boca olmuş bir yaşantı,
Sergilediğimiz düşsellik ne çok acınası.
Bir omza yakışan en güzel şey nasihattir. Omzuna başımı yaslayabilir miyim Pîrim!
Ya kalbî Selâm!
