Asanatlar "şiirden sinemaya" 
HÜSEYİN KAYA
Rahmini Özleyen Fotoğraf
Çenesine elini destek yapmış
Ayaklarını böğrüne dayamış
Gözleri bir kitaba takılmış
Çayından bir yudum almış
Günün yorgunluğunda kalmış
Başka ne söyleyebiliriz ki,
Son fotoğrafına bakarak bir adam için
Gerçekten mi? demeyin derim size
Öyle bir ısrarla yalvardı ki;
Babamı hiç göremeyen kızıyım
Onun geride kalan iziyim.
Lütfen anlat babamın hikâyesini
Bir yediğiniz ayrı gidermiş
Bu kadar yakınmışsınız ki
Böyle anarlarmış ikinizi
Evet, bu fotoğraf çekildiği seneydi
Baban üniversite sonda
Annen daha lisedeydi
Zaman, anlatması zor ama
Yaşanası bir aşka gebeydi
İnsanlık ölmüştü lakin
Baban öyle derdi
Ve bir ah çekerek ardından eklerdi
Artık insan kalmadı azizim
Herkes bir canavar bireydi.
Çok az bir zaman evli kaldılar
Zamana uyup ayrı kaldılar
Adalet ve özgürlük diye
Yüksek perdeden atıp tutunca
Yakaladılar bir köşede
Babandı o, içeri attılar.
Benzeri bende bu fotoğrafın
On yıl sonraki bir zamanın
Hep aynı şeyi söylerdi
Susarak, bakarak, konuşarak
Zor dinlemezdi bozardı
Zoru ardından dolanarak
Bütün sözleri ve suretleri aynı
Adam gibi bir adamdı yani
Şöyle derdi hep gülümseyerek
Zaman azalıyor dünya fani
İlk öpücük gitmesin hayalimden
Ve son sigaram eksilmesin
Öyle anılmama imkân verilsin
Adım konulsun sonsuza dek
Alnımdaki toprak izlerinden…
Rahmini Özleyen Fotoğraf
