Yengide Hep Sen

NURKAN GÖKDEMİR Yengide Hep Sen

NURKAN GÖKDEMİR
Yengide Hep Sen
 
Vurgunda hep bendim
yengide hiç…
 
“-ne hoş sözler varsa
ağıttı dudaklarımda
yasla geçen ömürdü
gözyaşlarımdan çıkagelen
sevgimin arkalandığı hiç
boğmuştu sesimi kuytularda…”
 
bir zamanlardı  
bir zamanlar…
 
belki gerçek sanılı
siyah bir düştü
belki de hiç…  
 
bırak artık
zamanı yormayı…
 
yaşandı bitti de!
ya da
yaşanmadan bitti..
 
hikâyesi yazılmaz
ki yitik geçmişin
ve yenik
kahramanların…
 
unut
ve yeniden başla…
 
at solgun usundan
eskil yaban otlarını
dip ayrıksıları…  
 
çık yaşlı esaretinden
korkularınla uzayan
ölümcül gölgelerin… 
 
ve bir iyilik yap
yer tutsağı kıldığın
kırgın ruhuna
sonsuz hürriyetini
bağışla artık ona…
 
geçmiş/şimdi/gelmeyecek.
 
silkin ve at
tozlu kirli siyah
örtülerini üzerinden
ve kalk…
 
yeşert haydi
çılgın baharını
özlemli  
düş filizlerini
yeniden yeniden
albenili renklerden…
 
çık günyüzüne
derin derin
çek ânı içine…
 
durma koş şimdi
hayatın gülyüzlü bahçesine
dağların erimsiz tepelerine
kır çiçeklerine gelinciklere…
 
bakmayı unuttuğun
uçsuz mavi göklere
uysal yeşil göllere
ak kızıl denizlere…
 
koş
seni bekleyen ilklere…
 
gün ışıtır seni gizlenme
kır kucaklar seni gizlenme
dağ korur seni gizlenme
gök uçurur seni gizlenme…
 
bir koşuk su ol
ak çağıl çağıl delice
tarladaki güz emeğine
başaklarda saklı sevgiye…
 
kır artık
esaretini umarsızlığın
haydi gel! ufukların seyrine…
 
Yengide hep sen artık
vurgunda hiç…
 
 

BIR YORUM YAZIN

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir