Rüzgâr ve Kadın

EYYÜP AY
Rüzgâr ve Kadın
 
 Karanlık bir geceydi
 Gönlüm parça parça simsiyah insan lekesi
 
 Bir kadın rüzgârla konuşuyordu
 Kan kırmızı, şarap dökülüyordu dudaklarından
 
 Bir fener yanıp-sönüyordu gözlerinin içinden
 Çocukluk anılarına eşlik eden birkaç damla gözyaşı ve hüsran
 
 Rüzgârla dans eden çırılçıplak bedeni
 Öyle hoş öyle narin
 Dokunmasam atlayıverirdi ardına bakmadan
 
“İnsan insanda tanır kendini”
 Vedalaşmadan giderdi ardından kalan sevgili
 Hep böylemi olacaktı
 Varsın öyle olsun “istediğin gibi” dedi
 
Ortadan ayrılmış üzüm karası saçlarından gökyüzü beliriverdi
Ay ve birkaç yıldız peşi sıra indi semadan
Ay göğsüme doldu, yıldızlar tutundu saçlarından
 
Göz-göze geldik o an
Ben ağlıyordum onda gözyaşı ab-ı revan
 

Bir yanıt yazın

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir