Asanatlar "şiirden sinemaya" 
LEYLA KARATAŞ
Canımda İz Bırakan
Kâğıt kesiği gibiydi acın
hangi ağaçtan kestiler ki
o demirdeki hoyrat öfke
izi kaldı yüreklerde
inleyen köklerimi tutan sen miydin
Oysa dün oturuyorduk gölgende
gün vuruyordu yüzümüze
kuş cıvıltıları kulaklarda
yaprakların arasından bakan sen miydin
Geçip giden zaman
yitip giden kırık umutlar mı
solmuş renkler evsiz
yarım yaşamlara uyanan gün
yoksa karanlığı yırtan sen miydin
Yaraların ağaç kabuğu gibi
sarhoş ayakları bilmedi ki zamanı
yalpalayıp geçerken saatlerden
çizmişti saniyeleri sessiz
bir yıldız kaydı lacivert atlastan
dilek tutmuş yüreğe
yıldız olup kayan yoksa sen miydin
Kâğıt kesiği gibiydi acın
parça parçaydı tenimde şafak
ne desem boş ey hüznümü örseleyen can
kör kuyulara düşmüş çiseleyen aşk
içim üşümüş, çiğ düşmüş uykuma
ne çok özlemişim gönlüme, yastığıma düşen
o mahur izini çok uzaklardan
yoksa kapıyı çalan sen miydin
Acılar bıçak gibi dallarımı keserken
inleyen köklerimi tutan sen miydin
Rüzgar kuş cıvıltılarıyla tatlı tatlı eserken
yaprakların arasından bakan sen miydin
Gün yarım yaşamlara umutla uyanırken
yoksa karanlığı yırtan sen miydin
Yüreğime tam da yeni bir dilek tutarken
yıldız olup kayan yoksa sen miydin
Uzaklardan gönlüme, yastığıma düşen
o mahur izini öyle çok öyle çok özlerken
yoksa kapımı çalan sen miydin
İnleyen köklerimi bütün kalbiyle tutan
yapraklar arasından yanık gözlerle bakan
baktıkça bakışıyla canımda iz bırakan
ve güneşi ayartan ve karanlığı yırtan
ve yıldız gibi kayan
birden kapımı çalan
yoksa sen miydin
