Asanatlar "şiirden sinemaya" 
SİBEL ORHAN
Maraş’a Gönlümü Düşürmüşüm
Derlermiş ki;
Maraş’a gönlüm düşmüş de kimse bilmezmiş
Kim duymuş, kim görmüş
Ahır Dağı’nın eteğinde
Bir türkü tutturduğumu.
Uzun Çarşı’da güya
Sabaha kadar dolaşırmışım.
Sütçü İmam’ın seherinde
Dondurmam kaymaklı hevesimde
Neşe olsun yeter ki dilimde…
Bir de diyorlar ki;
Gecenin en ince vakti
Bakırcılar çarşısında kirpiklerini
Kızıl ışığa bağlamışım;
Serpilmiş zülüflerini…
Bir rivayete göre de
Maraş Kalesinde durmuşum,
Gelene geçene nutuk çekiyormuşum
Bak bak bak…
Ben çeksem nutuk!
En fazla çaycıya çekerim:
“Usta şeker az geldi.” diye…
Her akşam Kıbrıs Meydanı’na düşer yolum
Kahve parası cebimde; bir de umudum
Yeter de artar bize
Dost dosta iyi gelince
Çay da şeker, keşkül niyetine…
Bir de anlatıyorlar,
Gece gündüz her vakit
Elbistan sokaklarında
Kız kalesiyle dertleşir
Uçan kuşlara haber verirmişim
Rüzgâr kekik getirir diye…
Güz bahçemde neler var neler söyle
Ceviz sandığımda naftalin, akide
Esans kokuları içinde
Maraş seni özledim ben yine…
Derler ki:
Maraş’ın tırşiğine tutuldum;
Ne yalan söyleyeyim
Tutuldum işte
Andırın göz göz oldu ciğerimde
Afşin yüreğimi dağladı yine…
Ve ne söylüyorlarsa söylesinler
Bilirim bir kulaç ötesi nerede
Yumma iri gözlerini kalbimde
Yeşerecek bahar sevgide
Yorgan kalbimde uzanan senelerde
Çocukluğumu bekleyen Maraşlı gecelerde…
Neyse…
Boş verin
Kim ne demiş ne dememiş alemde
Dağları aşıp, koşa koşa gelmek memlekete
Hani derler ya!
İnsan oraya…
Doyduğu toprağa
Gönlünü bırakır Kahramanmaraş’a…
