Asanatlar "şiirden sinemaya" 
EYYÜP AY
Kadınların Ardından
Kadınlar yürüyordu, güneşe doğru
Ellerinde yüreğim ve bin yılların hüznü
Kadınların büyüttüğü çocuklar hayatı ateşe veriyordu
Tanrım ne kadar da yorgun görünüyorlar
Ve ben arkalarından öylece suskun ve kederli
Kederim gözlerinden içime akıyordu
Güneşe yürüyen kadınların gölgeleri durmadan uzuyordu
Yürüdükçe onlar, ayak izlerinden alevler yükseliyordu
Evleri, şehirleri ya o güzelim kırları nasıl da ateşe atıyorlardı
Sonra geceyi ve gündüzü yaktılar mevsimleri
Asil ve kararlıydılar hayata tutkun adımları
Uzaklaştıkça yöremizden gölgeleri
Bir rehavet, bir bezginlik ömrümüze seriliyordu
Hayal meyal hatırlıyorum, anılar solgun
Güneşe dönük yüzleri gittikçe kararıyordu
