Asanatlar "şiirden sinemaya" 
SUAVİ KEMAL YAZGIÇ
Bunca Kalabalık
bir kendin olduğunu bilmediğin günlerdesin
konuşmak, konuşmak, konuşmak için
varsın deli desinler, desinler, desinler
kendi kendine susamadığın zaman
kendi kendine konuşamazsın da
bunu da yeni öğrendim, öğrendim, öğrendim
kendin bile bir başkası oldu sana
bir kendin olduğunu unuttuğun zamanlarda
tıklım tıklım dolu bir metrobüs oldu için
kalabalıkta kendini kaybettin
bunca insanın hepsi kendi filminin başrolünde
bir tek sen kendinin figüranısın
replik bile yazmamışsın kendine
kendi kendine konuşmanın
ve kendini dinlemenin kıymetini
bilmemişsin, bilmemişsin, bilmemişsin
kendin bile mesken olamamış kendine
ne sakin olmuşsun ne de huzursuz
bir kendin olduğunu unutmuşsun böylece
kendine bir şey söylemeyi
kendine kulak vermeyi bir kenara bırakmışsın
bunu da hâlâ öğrenemedin, öğrenemedin, öğrenemedin
