Asanatlar "şiirden sinemaya" 
MEHMET ÇOBAN
Sor Beni
Uzun sustum çok uzun, sor beni sessizliğe
Beni sensizliğe sor beni kimsesizliğe
Ey boşa konuşanlar, ben hala üşüyorum
Aşkın kar yağışından kar gibi düşüyorum
Düşüyorum ayazda gece gül yaprağına
Gül ateşe düşüyor sensizlik toprağına
Üşüyorum baharda içimde hep yangınlar
Üşüyorum aklımda yepyeni çılgın anlar
Sen o yangınlara sor ağır suskunluğumu
Alev alev kalbimde yanan susuzluğumu
Sevmedim hiç kimseyi, seni sevdiğim gibi
Olmadı senden başka bu kalbimin sahibi
Şirin sözler dökülür şirin dudaklarından
Açmamış hercailer al al yanaklarından
Geceyi aydınlatan bir güneş güzelliğin
Hiçbir farkı yok güzel yüzünün aydan senin
Canım, her yanım sensin dört mevsim gibisin sen
Yalnız aşkın rüzgârı senden gönlüme esen
Gülüşlerin kalbimde sonsuzluk çağıran ses
Sen aşkın anayurdu cana can veren nefes
Geçip gitse de zaman kapansa da tüm yollar
Sensizlikte yok olur haftalar, aylar, yıllar
Varlığın sevinçtir yâr yokluğun kara zindan
Ve baktıkça resmine kanıyor yaram ey can
Gözlerim nemli yine bak tende can yanıyor
Bak yine sensizlikten yaram nasıl kanıyor
Seni yaşamak varken, hasretinde boğuldum
Ve bir güz mevsimiydi, adını Eylül koydum
