Asanatlar "şiirden sinemaya…" 
MÜŞTEHİR KARAKAYA
Suskun Bu Gece Ay
I
ay suskundu bu gece
ayıpladığım bir cimrilik bu
de kara bir bulut
gözyaşı dökmede inceden ince
bu darlık ne ayıp
ne de bilmece
bir leylî sitemin öksürüğünde
mevsim kırığından dal uçlarından
simsiyah yıldızların zülüflerinden
ay suskundur bu gece
kısılmış bir sesin tokadı/benim
ayıpladığım şey
bu ay/nisan’ın çıkmaz sokağı
kıskandım desem yalan
delice
ayın bir gece
yıldızları öptüğü yerde
küçümen sığırcık kuşları/dökülüverdi
ve güneş
iyilik sözlerinin
zincirini kırdı
boğuldum/yağmur hıçkırıyordu
ay susmuştu bu gece
II
düşten ve elemden
ha tufan sığdırır çuvala
ha mızrak
nisan’ın ay’ı emzirdiği gecede
çocuklarını yedi delirmiş ırmak
her can/bu kafesten
bir kere uçar
bir kere düşmüşüm göksel kapıdan
saçını çözünce çoban yıldızı
acıyan kalbini/kuşluk vaktinde
tutup ellerime verdi
kör at gibi durmuştu orda
gece iniltisi/yağmur şarkısı
uyuşan beyninde
buzdan bir dağdı
ve gece öpsündü
kör baltaları
siyahtı/ıslaktı/ayın susuşu
yüzündeki beni
bir çam kadardı
ıpıslak rüyaya yatınca kadın
gece örtüsünü çaldı adamdan
