Asanatlar "şiirden sinemaya…" 
CAFER TURAÇ
Resim Yakmak
hatırlar mısın narçiçeğini… son yazın yorgun kızı, ablam
hatırlar mısın yüreğime üşüşen sürgün kuşları
ki onlar benim efsanemdir –umutla yaşanmış-
hani yolcuyduk,
ve ben eteğinde şifalı karanfiller taşıyan sevgilim yok demiştim sana
gözlerinde bir yudum hüzün olan sevgilim ve akşam
ay ışığı vuruyordu kirpiklerine, dudaklarını ısırdın, titredin
yeğenim yıldız resimleri yapıyordu buğulu camlara, küçücük elleriyle
sonra ölü bozkırlarda gezdi gözlerin, anlıyordum
begonya sana tanıktı o lise yıllarında, ağlardın, gözyaşların narçiçeği renginde
ve ne biriktiyse o günden bu yana mutlu ürküntülerle yaşıyorum
yeğenim can sıkıntımı alıyor avuçlarına alkışlarıyla, büyütüyor gözlerini
-dayı git resme bak!
aşk beni tepeliyor… sarı defterlere sarı sevinçler konduruyorum
az da saklanıyorum ıslak otların altında
az daha tutuyorum hüznümü
ey sökeduran şafak seni kıskanıyorum.
yeğenim sigara külünü üfürüyor masadan, saçları uçuşuyor
ben beyaz bigudilerini üfürüyorum, alnından öperek
kalbime yeniden bu hayat sokuluyor
-dayı git resme bak!
hatırlar mısın nasıldı… ilkyazın telâş gülü, ablam
hatırlar mısın bir yaz günü parklarda resim yakmak.
10 haziran 1982
