Ömrümün Harabeleri

MEHMET BAŞ
Ömrümün Harabeleri
 
Şimdi ömrümün harabelerinde
Yıkılmış bir ev gibidir
Doğduğum köyler
Ağlasam, gözümden dökülen
İki damla yaşla
Kül olur bütün şehirler
 
Suskun ırmaklar gelip geçer
Rüyalar ülkesinden
Kapılar hep göğe açılır
O eski zaman bahçelerinden
 
Kara tahta, beyaz tebeşir
Toroslar’dan doğan güneş
Bin bir ümitle gidilen okul
Hüznümün gemileri şimdi hangi limanda
 
Merhamet paslı bir kılıç gibi
Bu çağın kınında öylece beklerken
Bozkır'ın kalbinde büyüyen
Yapayalnız bir ağacım ben
 
Şimdi anam kirmen eğiriyor
Sanki dünyayı çeviriyor
Gözlerine baktığımda
İki dünyayı birden eritiyor
 
Bana çiçekler topla anne
Lale sümbül gül olsun
Gözlerimin şu yaşı
Bu dağlardan sorulsun
 
O eski o yıkık evde
Ah bir rüya gördüm
Hala onun tabirini arıyorum
Bir dumansız ateşin kalbinde
Yanıyor yanıyorum
 
 
 

BIR YORUM YAZIN

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir