Asanatlar "şiirden sinemaya…" 
ABDULKADİR BOSTAN
Lotus Çiçeği
bir köşemde şey
diğerinde o malum şey
olsun dedim biz insanlar
başka insanları bekleşirken bir başka güzel oluyoruz…
yükün ağırlığını yükten bilirsen
kendi güçsüzlüğünün hamalı olursun demişti omuz ağrılarım
ağrılarım biraz fiyakalı olaydı
-iyiydi
toprağa yürürken bana soru sorma
düşüntü dediğin şey
insanın titreyerek düşünmesinden başka ne ola ki
ya gördüğünden gayrısı teferruat olmayaydı
olmayaydı çiğnediğimiz bunca boşluk
öyle kara olmayaydı sevildiğin kadının gözleri
geceye böyle ağıtça yanmayaydı tütün
felek dediğin kasıntı böyle gâvurca haykırmayaydı
kırıldığın dal kalbinin ortasında köklenmeyeydi
-iyiydi
köhnede beklerken ışığa düşürme aklımı
süremediğin at, koşamadığın anlam
suya gömülmüş bunca karmaşa
çocukluğunu emziren sarmaşığı düşün
topuğuna çakılı asfaltı
asfalta çakılı bunca şehir gürültüsünü
büyüdüğün hengameyi
avlunda kaybolan ellerini
ve dünyanın çıplaklığını giyinen insanı
– düşün ki
düşünemediğin yaşam matematik olaydı da
her ikikereiki’de öleydik
-iyiydi
inan insan en çok da kendi manzarasını
ve tanrısını izlemeyi sever
kendi kendine yükseklik
kendi kendine kuruntu müptelası
-olsun
hayatı çamurlu bir nehir düşün
say ki sende o nehirde yüzen lotus çiçeğisin
bu kadar temiz kalmayaydın da
biraz kir olaydın
-iyiydi
tetiği çekerken gülmeyeydin keşke
mezar taşlarını gördükçe aklıma dişlerin gelmezdi
bari izleri kalmayaydı
-iyiydi
