Kıyısında Uçurumun Bir Yuva Gibi Yüreğim

TEODORA DONİ

Kıyısında Uçurumun Bir Yuva Gibi Yüreğim
 
Uçsuz bucaksızlığın gönderine çekilmiş
uçurumun başında liva gibi yüreğim
kıyısında uçurumun bir yuva gibi yüreğim
yüreğimin kıyısında bir yuva gibi uçurum.
 
Ah, her yanını
uçurumun kıyısında yalnız yaşamayı seven
ağaçların, çiçeklerin
kurumuş yaprakları, incecik dallarıyla
özenle döşediğim yüreğim.
 
Uçurumdan uça uça yorulan o kuşların
gelip içine çektiği hava gibi yüreğim
kıyısında uçurumun bir yuva gibi yüreğim.
 
Bazen hayatın savurduğu tozla toprakla
nefessiz kalan yarım bir dua gibi yüreğim
kıyısında uçurumun bir yuva gibi yüreğim.
 
İnatçı haylaz güneşin alevden ışınları
yakınca kuru kavruk yaprakları dalları
yandı, tüm otları tutuşmuş bir ova gibi yüreğim
kıyısında uçurumun bir yuva gibi yüreğim.
 
Her yangın tufanında imdadıma yetişen
gökten perde perde inen yağmur damlalarına
açtı bağrını susuz bir kova gibi yüreğim.
 
kıyısında uçurumun bir yuva gibi yüreğim
yüreğimin kıyısında bir yuva gibi uçurum.
 
 
 
Aralık 2014 sayısı / 7EDİ İKLİM dergisi
 
 

BIR YORUM YAZIN

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir