Kederin Çiçekleri Kader Olmuş Gönlüme

NECATİ SARICA
Kederin Çiçekleri Kader Olmuş Gönlüme
 
Uçarken vurulur humanın kuşları bir tüfenk kurşunu kanatlarında
Dünyanın çiçeği kadar çok acı kalır kanar durur kanatlarında
Düşlerimi eriten bir değirmenin taşı kalbim olur
Bozgun yerim kanar durur kanatlarında
 
Gecenin bir vakti yangın söner yanan neydi diye sorar durur gönül
Kelime-i şehadet fakirin ekmeğinde
Kalbimin terinde
Düştüğüm her yerlerinde
 
Bütün ağaçlar Müslüman incecik dallarında kara kirazlar gibi gözlerim
Sevgiden yoksun bırakılmış çocukların kırılmış kalplerine
Bir serçe buğusudur sözlerim
 
Sarhoşluğun sınırlarında güzellerin güzelliği
Kimbilir kaçıncı hüznü demlerken âşıkların bakıştığı çay bahçelerinde
 
Kaç kurşun eder ki
Kaç kuşun uçmasında vuruluşumun mahşer cenderesinde
Yere yığılıyorum yanılıyorum yeniliyorum
Kendi bedenimde yara olduğumu bile bile bir de ben vuruyorum
Bir hüzün dolu menzillerine yaklaştığım
Ah ne yazık kaderimin hırçın ellerinde kurşunların değdiği kalbime
 
Sessiz sedasız gidişinle bile sözlerime dolan yalnızlıklar
Gözlerime dolan ayrılıklar biriktirdiğim
Ve yırtılan bir ah sesiyle hikâyem
Sende başlayıp sende bitse de
Beni yârin gönderdiği sürgünlerde
Kabullenilmiş bir kederin aşkın ve yenilginin
Uzatılan bir buket çiçeği olacağım
 
Hatıraların bir yağmur gibi yağdığı
Teslim alınmış bir kederin çiçekleri kader olmuş gönlüme
Hep seni öper gibi duracağım eteğinde geçen ayların
Gecelerin boşluğunda kanatları vururken zamanın
 
 
 

BIR YORUM YAZIN

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir