Kalemin Kalbiyle Lâ İllâ

ZEYNEP SEYYAH AK
Kalemin Kalbiyle Lâ İllâ
 
Usulca gitti güneşle o son aitliğinden
Zaman ve mekân durağı değildi bu sızının
Cüretin hiç değil teskin hiç
 
Kalbe yükü emanet eden bu aşktan görkem bu sır
Kar sularının yalnızlığıydı
Toprak yüreğini yumuşatacak dilekleri söküyordu dilinden
 
Bin bir masal tüneyip uçtu dudağından imgelerin
Bütün cümleler medet intizamıyla ayaktaydı
 
Gölün aynasıyla yüzünü gören Haziran’ın cemresi yoktu
Varlığı çöldü tebaanın metalikti yalnızlıklar
Her vaktin naatı tek heceydi
 
Lâ İllâ…
 
Şimdi kim bir ay yükselişinde tutar geceyi
İntizarıyla yalnız kendine dair raks eder rüzgâr
Kalemin kalbiyle
 
Şimdi bir ay yükselir geceye
Zemheri kuşanır aşk 
 
 

BIR YORUM YAZIN

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir