Asanatlar "şiirden sinemaya…" 
FİLİZ SOYDAŞ
Betimlemeye Dair Diyeceklerim Var
Anlatıma renk hatta can katan betimleme bir nevi sözlü müzik gibidir. Misal, türkü söylerken sesin iniş ve çıkışını doğru ayarlamak nasıl önemliyse betimleme yaparken de süslemenin ayarını doğru yapmak öyle önemlidir.
“kalem nerede coşacak nerede sakinleşecek iyi bilinmeli”
Elbette ki yazıda duruma göre mübalağa da gerekli olabilir. Nasıl ki uzun hava söylerken ses, yerli yersiz değil de lüzumlu olduğu yerde yükseltilirse, tasvir yaparken de kalem nerede coşacak nerede sakinleşecek iyi bilinmeli.
“mesela bir maşrapayı tasvir ederken onu bir kazanmış gibi abartmamak gerekir”
Anlatmak istediğimi örnek ile güçlendirmek gerekirse mesela bir maşrapayı tasvir ederken onu bir kazanmış gibi abartmamak gerekir. Şayet böyle bir abartıya kaçılmışsa, tasvir fazlaca mübalağa edilmiş, yani uzun havanın hiç olmayacak yerinde ses yükseltilip, duygu gereksiz yere uzatılmış demektir.
“ufak bir heyecanı yazar neden bu kadar abartmış ki”
Ya da bir olay ile ilgili ufak bir heyecanı, gereksiz şekilde abartarak anlatırken hikâyeye başından sonuna kadar hâkim olan okur bundan bunalıp, “ufak bir heyecanı yazar neden bu kadar abartmış ki” diye düşünebilir.
“tasvir yama gibi durmamalı”
Betimlemesi yapılan his, ortam, nesne ne ise onun doğasına zarar vermeden mübalağa yapılmalı, tasvir yama gibi durmamalı.
Betimlemede elbette ki anlatıma makyaj yapılır ancak orijinalliğe zarar verilmezse iyi olur. Fazlaca mübalağa, aslı gölgeleyen abartılı süstür.
