ZEYNEP SEYYAH AK
Bendeki Ben
Issız sokakların yalnızlığıyım eylem ruhumu çizmekte
boşluğa düşen sesimin yankısı mecaz değil
Ve bir yalnız ağaç kendi gölgesini kovan
Uçurumlar çiçekleri besliyor gövdesinde
Yaşlı bir ceylan öldürüldü göğüs kafesimde az evvel
Çok eski kederlerden çıplak parmakları arasından
Alaza sözler eskitti zamanı
Bu gece sağanakların sancısı
Ve gökle yer arasında tedirgin bir virgül gibiyim
Zamanlar için bir sığınak diledim
Sesimde duraksamayan
Uyuyan bir ormanın sıcacık yüreğinden sözcükler kopararak
Dilim küfre dayalı, büsbütün yokluk tünemişti her zerreme
İsyanım öfkeme haklı paylar çıkarıyor şehrin kahrolası ıssızlığına inat
Var olmak umman dibinde yosunlu bir taş acıklı ve kaim
Sevincimden kovuldum kuşlar sesime üşüştü
Rüzgâr kamburumda bir söz aramakta
Göç kalbimden kalbine uğurlandı
Oysa ki ülkesizdir kuşlar kalbim gibi
Penceresizdir dolunaylı geceler de
İhtimalsiz bu yağmur hüznü belki dinecek evrenin kalbinde
Bir damla gibi akıp gideceğim şakaklarımdan toprağa
Işıklar
Şehir
Yalnızlığım
Soğuk
Gözyaşım
Fırtınanın yıkadığı nehirler gibi